అనగనగా ఒక అడవిలో ఒక తాబేలు ఉండేది. చిన్నప్పట్నుంచి అది సముద్రం లో ఈదుతూ నేలపై అటూఇటూ తిరుగుతూ నచ్చిన సముద్రపు నాచు, భూమి పైన చిన్న చిన్న మొక్కలు తింటూ సంతోషంగా కాలం గడిపేది.
దాని వీపుపై ఉండే డొప్ప దానికి నచ్చేది కాదు. దాని వాల్ల తాను అందవిహీనంగా ఉన్నాను అని బాధ పడేది. అసలు తాను మెల్లిగా నడవటానికి ఆ డొప్ప తన కాళ్లకు అడ్డు రావటమే కారణం అనుకునేది. అదే అడవిలో ఉండే జంతువులు ఎన్నిసార్లు ఎన్నివిధాలుగా తాబేలు అందంగానే ఉంది అని నచ్చ చెప్పినా తాబేలు వినేది కాదు.
ఒకరోజు చిన్న మొక్కలు తింటూ మెల్లిగా ఒక ఎతైన గుట్ట మీదకు ఎక్కేసింది అందని ఆకుల కోసం ప్రయత్నిస్తూ కిందకి జారిపడిపోయింది. ఆ పడటంపడటం తిరగపడింది. ఎంత ప్రయత్నించినా తనను తాను తిప్పుకోలేకపోయింది. ఆ రోజు బయట మంచి ఎండ కాస్తుంది. ఆ వేడికి తట్టుకోలేక తాబేలు ఇంకా ఆఖరి ప్రయత్నం అనుకుని గట్టిగా ప్రయత్నించింది, ఈ సారి దాని ప్రయత్నం ఫలించి మాములుగా నడిచే వైపుకు తిరగగలిగింది.
హమ్మా... అంతా తన వీపు పైన వున్నా డొప్ప వల్లే అని ఇంకా కోపం పెంచుకుంది.
ఇదిలా ఉండగా ఎక్కడో ఆలోచిస్తున్న తాబేలు వైపుకు ఒక గ్రద్ద దానిని తినటానికి విసురుగా వచ్చింది. వెంటనే ఈ లోకాలోనికి వచ్చిన మన తాబేలు చటుక్కున దాని డొప్పలో దాక్కుంది.
"అబ్భా.. ఈ రోజు నాకు ఈడొప్ప లేకపోతే గ్రద్ద నన్ను చంపేసేదే" అని గ్రహించింది. ఇంకెప్పుడు తన డొప్ప గురించి చెడ్డగా ఆలోచించ లేదు, తన రూపం గురించి ఎప్పుడు బాధపడలేదు.
No comments:
Post a Comment